czwartek, 13 listopada 2014

Nie zawsze jest łatwo...

          Posiadanie psiaka jest usłane różami, ale niestety czasem zdarza się nadepnąć na kolec, a jak się trafi wyjątkowo wredny kolec to łazimy z nim przez dłuższy czas... Kolcem, który przyniosła ze sobą Kora była jej lękliwość, choć w którymś momencie zaczęłam wątpić w jej obecność, jak tak czytałam i słuchałam jakie przeboje mają znajomi, którzy również mają psy uchodzące za lękliwe.
          Niestety moje wątpliwości ostatnio się rozwiały... Zaczęłyśmy z Korą ogarniać nie-gonienie rowerów i innych pokrewnych jednośladów, i niespodziewanie zjawił się kolejny problem, z którym najpierw do czynienia mieli moi rodzice, potem przy mnie Kora również zaczęła zachowywać się dziwnie. Zdarzały jej się "odpały", że nagle ruszała w stronę człowieka intensywnie go oszczekując - to były pojedyncze sytuacje, w ciągu dnia i nie posiadały wspólnego mianownika. Problem jednak niedawno zaczął się ostro pogłębiać... Kora bez ostrzeżenia wyrywa się w stronę ludzi i agresywnie ich oszczekuje... piszę agresywnie, ale mam na myśli strach, bo gdyby to była agresja to by faktycznie atakowała, a nie prosiła o przestrzeń. Próbowałam znaleźć wspólny mianownik, ale ponownie po zlokalizowaniu go w postaci mężczyzn w kapturach i czapkach pojawił się problem generalizowania... Wszyscy ludzie po ciemku, za dnia rzadziej, byli straszni... No i ta nieobliczalność, bo dziesięciu ludzi mija z obojętnością, na jedenastego rusza. Stwierdziłam, że to wypracujemy. Dawałam jej przestrzeń, mijaliśmy ludzi łukiem, albo, gdy było ciaśniej, odgradzałam ją ciałem od drugiej osoby i Kora stała się spokojniejsza - niestety propozycje zabawy w ramach odwrócenia uwagi kompletnie ignorowała. Nie rozumiałam dlaczego, ale i to szybko wyszło... Kora w ogóle zaczyna unikać spacerów...
          Wracam z pracy po 15 i nawet się nie rozbieram, tylko z uśmiechem na twarzy biorę Korę na 5-metrową smycz i ruszam na nasze sprawdzone ścieżki spacerowe. Kora z nieukrywanym entuzjazmem daje sobie ubierać szelki i zapinać smycz. Potem nie jest już tak fajnie... Pojedyncze, lub seryjne huki petard (szczęśliwego nowego w listopadzie...) powodują kompletną panikę. Sukcesem jest to, że jeśli strzał jest faktycznie pojedynczy, to Kora go jakoś przetrawia, ale kiedy jest ich więcej (nawet jeśli odstępy są długie), to mogę zapomnieć o spacerze, bo odwraca się i skowycząc ciągnie w stronę domu (i to tak ciągnie, że potem ledwo chodzi)... jeśli nie chcę podążyć za nią: staje przodem do mnie i zręcznym ruchem wyrywa się z szelek... na szczęście już mniej więcej wiem jak temu zapobiegać, ale ciągle jest obawa, że będzie szybsza.
          Ostatnio problem eskalował jeszcze bardziej... Kto zna Koreczka lub śledzi fanpejdża wie, że Kora jest niesamowicie aktywnym psem, który nawet po bardzo długich spacerach patataja radośnie w stronę domu by tam w końcu odespać. Ostatnio na spacery jest mniej czasu niż było, jak byłam niepracującym studentem, także liczyłam, że po pracy wyjdziemy na godzinę-półtorej i pies przynajmniej da upust energii. Nie... Po przejściu kilkuset metrów - nic nie strzela, nic nie stuka, nikt jej nie straszy, nie biegają wrzeszczące dzieci, nie trąbią klaksony, po prostu NIC się wielkiego nie dzieje, a ona zatrzymuje się, przesyła mi spojrzenie mówiące: "Pańcia, gdybym umiała to wybuchnęłabym płaczem", ogon wędruje między nogi i pies nie chce iść w żadną stronę... Dzisiaj np. znosiłam ją z ulicy, bo nie zdążyłabym przekonać jej słownie a siłą nie chciałam jej ściągać.
          To jest spojrzenie, które znam doskonale, to jest zatrzymanie, które znam doskonale. Czasem ogonem nie zdąży ruszyć a ja wiem, że muszę ją łapać, bo jeśli nie jest na smyczy, to odwróci się i na ślepo pogna przed siebie... To było bardzo rzadkie - ostatnio notoryczne... Już od ponad tygodnia nie możemy wyjść na normalny spacer. Kora dochodzi do jakiegoś punktu (staram się wybierać różnorodne trasy żeby wykluczyć konkretne miejsce), zatrzymuje się i akceptuje tylko kierunek: dom. Inaczej jest zapieranie się, wierzganie, skowyt... Do domu ciągnie jak oszalała, kiedy jesteśmy blisko zwalniam tempo żeby poczuła się bezpieczniej i choć trochę jeszcze powęszyła - to dla mnie zawsze sygnał, że trochę się uspokoiła i możemy iść do domu.
          Jak tylko dotrze do mnie wypłata wybierzemy się do weta żeby sprawdzić ogólny stan Koreczka, włącznie z badaniem krwi i będziemy suplementować tak, żeby spróbować załagodzić te objawy. Ze spacerów wracam z łzami w oczach - tak bardzo chciałabym jej pomóc... i mam nadzieję, że się uda.


14 komentarzy:

  1. Bardzo współczuję. Mam nadzieję, że to nie są jakieś problemy neurologiczne. Szkoda suńki.
    Czy my nie mieszkamy w tym samym mieście? Widzę, że udzielasz się na stronie schroniska, z którego mam zamiar za jakieś pół roku adoptować futro ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. też mam nadzieję, że to nic poważnego, tylko wyuczone głupoty...

      a jeśli myślisz o Gliwicach to tak :) stamtąd właśnie mam Korę :)

      Usuń
  2. Oj współczujemy takich problemów...
    A myślałaś, żeby jej podawać jakieś ziołowe preparaty uspokajające? Ponoć NoStress jest bardzo dobry, delikatnie wycisza.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. po badaniach chcemy właśnie wprowadzić B12 i jakiś uspokajacz, ale najpierw diagnostyka :)

      Usuń
  3. Współczujemy, ale wiem, jak to jest, jak się ma psa lękowego, z którym trzeba walczyć, żeby przezwyciężyć każdy, nawet najmniejszy problem. Może przez tez to, że poszłaś do pracy, nie ma Cie już tyle w domu, psisko czuje się osamotnione, ma depresję? Czytałam o tym ostatnio artykuł, że u psów zdarza się to coraz częściej. Wyniki badań, wynikami badań, ale może dobrze udać się do behawiorysty albo psiego psychologa, może pomoże. Trzymamy kciuki i łapy, żeby było lepiej.

    Pozdrawiamy,
    Ola i Habs

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. z behawiorystą widzimy się w środę, jeśli wykluczymy przyczyny chorobowe to pewnie będziemy się częściej konsultować i pracować, ale najpierw chcę wiedzieć, czy nie siedzi w niej coś głębiej

      dziękuję Ci :)

      Usuń
    2. a co do depresji, to kiedy jeździłam na uczelnię nie widywała mnie czasem jeszcze dłużej, ale fakt, że nie jest to całkiem bezpodstawny pomysł - wciągnę to pod potencjalne powody

      Usuń
  4. Biedna Koreczka, bo lęki to bardzo upierdliwa sprawa. U nas na szczęście u Sonii są obecnie zminimalizowane, jednak czasem złapie fazę i coś mija z wbitym wzrokiem w to, i w sumie tyle. Też polecałabym wizytę u behawiorysty.

    Czasem spojrzenie na sprawę całkiem obcej osoby, znającej temat może wiele zdziałać.
    Pozdrawiamy

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. właśnie w przyszłym tygodniu mamy spotkanie z takowym, mam nadzieję, że zobaczy coś, czego ja nie dostrzegam...

      Usuń
  5. Współczuję :( Po przypadku Miszy od Magdy zdałam sobie sprawę, jak bardzo takie zachowania mogą utrudniać życie. Wcześniej miałam do czynienia ze schroniskowcami, których lęk zwykle przechodził po zaufaniu człowiekowi i przekonaniu się, że ja nie mam zamiaru ich bić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ja Miszy w fazach lękowych nie miałam okazji widzieć, ale z relacji Magdy wygląda to naprawdę nieciekawie... najgorsze jest to, że u nas zaczęło się to nagle :(

      Usuń
    2. Bo to zawsze zaczyna się nagle!
      I dopiero później zdajesz sobie sprawę ile rzeczy się skumulowało i co może być przyczyną...
      U nas najprawdopodobniej było to odreagowywanie wakacji + bardzo głośny huk właśnie w tej fazie. A później poszło już z górki... :(

      Usuń
    3. niestety, jak Janka pisze- zawsze jest nagle. Staram się zawsze wyłapywać sygnały braku komfortu i reagować natychmiast, ale zwykle ciężko to wykonać albo powtórzyć stresową sytuację w kontrolowany sposób.

      Usuń
  6. Ała, współczuję i rozumiem załamki. I tak jak napisała gdzieś Iza - to jest zawsze nagłe, dopiero potem zdajesz sobie sprawę z tego, że mogłaś przeoczyć takie a siakie sygnały. a czasami tych sygnałó po prostu nie ma, lęk bierze się z dupy i nic nie zrobisz ;)

    OdpowiedzUsuń